O | This is our future

Mijn laatste bericht

Adair had zich erg geconcentreerd op het ontsmetten van de wond en verbinden van Arayra haar arm. Het was niet iets wat hij gebruikelijk deed en hij merkte dat hij daarom extra voorzichtig was. Hij wilde haar niet onnodig pijn doen en hij wilde ook niet verantwoordelijk zijn voor een eventuele infectie. Al met al ging het redelijk en het leek Araya ook daadwerkelijk iets te helpen, al zou het niets doen voor de pijn. Hij zou nog achter zijn moeder en tante aan kunnen gaan om te vragen of ze iets hadden wat haar pijn iets zou verzachten.
‘Dat is een goed idee,’ beaamde hij. Het had vast een hoop energie gekost. De aanval zelf, het gevecht en vervolgens ook de tocht naar de boerderij. Adair wist niet eens hoe lang ze precies hadden gelopen. Misschien waren zij wel de tweede of derde boerderij waar ze waren gestopt. Er was een mogelijkheid dat anderen hen niet hadden willen helpen. Wie weet had Arayra al uren gelopen, misschien wel langer dan een dag. Het was knap dat ze het al die tijd had volgehouden, maar nu haar wond was behandeld, was het niet langer nodig om nog alert te zijn.
Hij zag haar de spullen wat onhandig bij elkaar rapen en schoot snel naar haar toe, zodat hij ze van haar over kon nemen. Het laatste wat ze nodig had, was het inspannen van haar lichaam. Waarschijnlijk kostte het al haar energie om nog overeind te blijven zitten. ‘Hier, laat mij maar.’ Hij nam alle spullen in zijn armen en maakte de rest van het bed ook vrij, zodat ze daar op zou kunnen liggen. Hij hoopte voor haar dat ze zou kunnen slapen. Niet alleen door de chaos, maar ook door de bezorgdheid om haar zusje, die een paar meter verderop lag.
‘Momo kan bij je blijven, als je dat wil.’ Hij knikte naar de hond. Momo was in dat opzicht fijn gezelschap. Hij lag immers ook vaak aan het voeteneinde van zijn bed. Hij leek altijd te weten wanneer hij een slechte dag had. Dan kwam hij vaak wat dichterbij liggen, voor wat extra comfort. Dat zou hij nu ook kunnen doen voor Araya.
Hij draaide zich om, zoekend naar zijn moeder. Hij wist dat ze sowieso een voorraad medicijnen had, wellicht zat er iets tussen wat Araya zou kunnen helpen.
‘En ik zou kunnen kijken of ik nog iets van medicijnen voor je kan vinden. Niks speciaals, maar misschien hebben we nog ergens een kruidenmengsel dat de pijn wat kan verzachten.’ Hij draaide zich weer om naar Araya, maar zij had ondertussen haar ogen al gesloten. Waarschijnlijk had ze zijn woorden niet eens gehoord.
‘Oh,’ mompelde hij. Hij knielde neer bij Momo en aaide hem over zijn kop. ‘Blijf je bij haar? Dan kan je een oogje in het zeil houden.’
De oren van de hond bewogen iets en hij hield zijn hoofd schuin. Adair nam maar aan dat hij hem had begrepen.

Sterre's laatste bericht

Enkele dagen waren voorbij gegaan sinds de dag dat Araya en haar groep, of wat er nog van over was, aangekomen waren op de boerderij van Adair en zijn familie. De familie was ontzettend gastvrij geweest en gebleven, hoewel uiteraard wel voorzichtig. Vooral de man des huizes, de vader van Adair, hield Araya en haar groep de hele tijd goed in de gaten. Ze begreep het wel, haar vader zou hetzelfde gedaan hebben als er vreemdelingen bij hun kamp waren gekomen. De twee vrouwen, de moeder en tante van Adair, waren iets hartelijker. Vooral wanneer het om Anne ging waren de dames ontzettend warm en zorgzaam. Araya stelde het op prijs. Zij kon het wantrouwen wel verdragen, maar Anne niet.
Haar zusje had het overleefd, dankzij de goede zorgen die ze had gekregen. Het had lang geduurd voordat ze bijgekomen was en zelfs nu kon ze niet veel anders dan op bed liggen, maar ze was bij bewustzijn en kon praten. Gevoel in haar benen had ze niet, daar maakte Araya zich zorgen om. Één van de vrouwen -Araya vergat telkens wie van de twee wie was- had zacht tegen Araya gezegd dat ze niet zeker wist of Anne ooit nog zou kunnen lopen. Dat nieuws was verschrikkelijk geweest, maar ze hadden besloten om het nog niet tegen Anne te zeggen. Haar herstel was nog te pril om er zeker van te zijn en dit nieuws zou een enorme tegenslag zijn voor het jonge meisje. De mensen die ervan wisten, waren specifiek geïnstrueerd om niets tegen haar te zeggen.
Daar had Araya het wel moeilijk mee, aangezien ze ieder vrij moment van de dag bij haar zusje zat en haar verhalen vertelde, haar probeerde af te leiden van de verschrikking van enkele dagen. Samen met Adair had ze Anne kennis laten maken met Momo en die leken het goed met elkaar te kunnen vinden. Araya vond het een prettig idee als Momo bij Anne was wanneer zij zelf niet bij haar zusje kon zitten, maar ook de hond had taken in dit huishouden.
Over taken in het huishouden gesproken, iedereen moest een steentje bijdragen. Araya had nog niet met de vader van Adair gesproken over de toekomst, dat leek een gesprek voor wanneer Anne wat meer hersteld was, maar hij had indirect wel aangegeven dat, als ze wilden blijven, ze een bijdrage moesten leveren. Logisch, maar het was wel lastig. De meeste van haar mensen hadden nog nooit een huis schoongemaakt, een ei geraapt of uitgebreid gekookt. Het waren jagers, behalve Anne en Sam. Sam had zich dan ook nuttig gemaakt door voor te stellen te helpen met het klaarmaken van maaltijden, nu er meer monden te voeden waren. Zijn hulp in de keuken werd op prijs gesteld. Voor de rest gold dat ze klusjes rondom het huis deden. Het herstellen van hekken, het helpen met de dieren.
Het jongere broertje van Adair, Finn, had aan Sebastian en de andere vrouw uit hun kamp uitgelegd hoe je een koe moest melken. Omdat Araya haar ene arm nog steeds niet kon gebruiken, had ze alleen maar mee kunnen kijken hoe de twee klungelig bezig waren met een enorm geduldige koe. Een flauw lachje ontglipte Araya toen het Sebastian eindelijk lukte om het dier te melken, wat haar een nukkige blik opleverde, die ook eindigde in een flauwe lach.
Met een arm kon Araya niet heel veel taken in het huishouden of op de boerderij doen, maar toch deed ze haar best om een steentje bij te dragen waar mogelijk. Ook deze ochtend was ze weer vroeg opgestaan, tegelijkertijd met degene die die dag verantwoordelijk was voor het voeren van de dieren. Een emmer met voer dragen, of wat plakken hooi, kon ze makkelijk met een goede arm.
Zij en haar groep mochten niet in het huis slapen, met uitzondering van Anne. Moeder en tante wilden het jonge meisje goed in de gaten houden en dat ging niet als ze in de lege stal sliep. Verder was de stal waar ze de eerste dag ondergebracht waren, een soort van leefruimte voor haar groep geworden. Het was niet geriefelijk, maar ze hadden een dak boven hun hoofd en ze waren veilig. Araya wierp een blik op het huis. Alle lichten waren nog uit, wat ook logisch was. Er hoefde maar een iemand op te staan om de beesten te voeren in de ochtend, geen reden om iedereen wakker te maken.
Een zachte wind blies langs haar gezicht en ze haalde diep adem. Gelukkig zou het nog even duren voordat het winter werd, anders zouden ze het flink koud krijgen in de ochtend

De komst van de groep had een hoop veranderd in de dynamiek. Enerzijds waren er nu meer handen, maar dat betekende niet dat er ook meteen meer werk werd verricht. De meesten waren immers nog gewond of kwamen bij van hun verwondingen. Toch dezen allemaal hun best. Iets wat Adair iedere keer probeerde duidelijk te maken aan zijn vader. Hij snapte zijn voorzichtigheid, maar tegelijkertijd was hij bang dat het om zou slaan in achterdochtigheid. Dat terwijl het vrij duidelijk was dat geen van deze mensen in staat was om hen aan te vallen of te bestelen. Ze wilden enkel de ruimte om te herstellen van de verschrikkelijke aanval die ze mee hadden gemaakt.
Het nieuws over de jonge Anne was zwaar gevallen bij iedereen in de groep, maar nog het meeste bij haar zus. Iets wat Adair goed kon begrijpen. Ondanks dat zijn jongere broertje hem soms irriteerde, zou hij het verschrikkelijk vinden om te horen dat hij zo ernstig gewond was geraakt dat hij niet meer zou kunnen lopen. Het liefst wilde hij iets voor ze doen. Voor Araya en Anne. Het vervelende was dat hij niks kon doen. Hij kon Anne haar benen niet teruggeven. En hij kon Araya haar verdriet niet wegnemen.
Het enige wat hij wel kon doen, was meedraaien in het dagelijks leven en iedereen zo goed mogelijk helpen. Dus ook deze ochtend was hij vroeg wakker geworden om de dieren te voeren. Momo lag niet langer op zijn bed. De hond leek permanent bij Anne te willen blijven, alsof hij het idee had dat ze hem nodig had. Adair vond het niet erg. Het was prettig om te weten dat de hond iets voor haar kon betekenen. Alsof hij indirect daardoor toch een beetje kon helpen.
Adair liep naar buiten en zag Araya staan. Ondanks dat ze maar één goede arm had, wilde ze meehelpen. En het leek haar nog goed af te gaan ook. Ze stond zelfs al te wachten. Wat aangaf dat ze al een tijdje wakker was.
‘Goedemorgen,’ begroette hij haar. Hij had een paar dagen geleden besloten om niet meer te vragen hoe het ging. Het was overduidelijk dat het niet ging. Haar schouder had flink wat te verduren gehad. Haar zusje kon misschien nooit meer lopen. Om dan zo’n soort vraag te stellen, was alleen maar ongevoelig. Hij kon er beter voor zorgen dat haar tijd hier zo aangenaam mogelijk was.
‘Ben je er klaar voor? De varkens hebben vast al honger.’ 

_____________________________________________________________________________________________________________________

Vandaag was Adair de persoon die de dieren moest voederen. Araya wist dat er een systeem zat in de rotatie, want de familie besprak nooit wie er de volgende dag verantwoordelijk was voor de dieren, maar ze wist nog niet wat het systeem was. Deze mensen werkten samen als een geoliede machine, net zoals zij en haar kamp dat hadden gedaan. Binnen het kamp had iedereen zijn taken geweten. De jagers, de verzamelaars, degenen die op wacht moesten staan... Niet dat er nog iets van over was.
Met wat moeite forceerde Araya een glimlach op haar gezicht. 'Goedemorgen,' groette ze Adair terug. Samen liepen ze in de richting van de varkensstallen. Van een afstandje kon je de hongerige dieren al horen knorren. Een geluid waar Araya nog steeds niet aan gewend was, aangezien zij nooit varkens hadden gehouden.
Bezig blijven. Met de aanwijzingen van Adair lukte het wel om een emmer varkensvoer te pakken en te starten met het voeren van de hongerige beesten. Adair droeg, logischerwijs, twee emmers. Twee goede armen. Hoewel Araya niet jaloers was, benijdde ze hem wel. Zij wilde ook graag twee goede armen hebben.
Beiden waren vrij stil, spraken alleen als Araya een vraag had of wanneer Adair haar instructies gaf over de beesten. Na het voeren van de varkens, was het de beurt aan de koeien. Die stonden in een andere stal. Ondertussen werden de kippen ook al wakker, een haan kraaide op een afstandje.
'Ik zal binnenkort met je vader moeten spreken over de toekomst,' zei Araya vanuit het niets. Het was iets waar ze nu al een dag of twee tegenaan zat te hikken, aangezien het steeds duidelijker werd dat Anne niet meer zou kunnen lopen en hun verwondingen verder goed herstelden. Het was geen gesprek waar ze naar uitkeek. Ze kreeg het idee dat de man haar en haar groep zo snel mogelijk van zijn terrein wilde hebben, al had hij hun in eerste instantie wel onderdak geboden. Ze schudde haar hoofd. 'Ik weet niet wat ik moet doen, wat ik van hem kan verwachten. Met Anne in haar huidige staat kunnen we niet doorreizen. Misschien kunnen we wel nooit meer doorreizen. Hoe moet ik dit in vredesnaam aanpakken?' Ze keek naar de jongeman, niet verwachtend dat hij een antwoord voor haar had. Ze had gewoon iemand nodig om dit tegen te zeggen. Tegen Sebastian kon ze dit niet zeggen, die vertrouwde haar als leider van hun groep volledig. Hij verwachtte dat zij de oplossing had voor de problemen. Gefrustreerd gooide ze een plak hooi bij de koeien. Ze had nooit om de titel van leider gevraagd, in tegendeel. Was haar vader hier maar geweest, die zou waarschijnlijk wel een oplossing geweten hebben. Dan was het in ieder geval niet haar verantwoordelijkheid. Nu wel, nu moest zij voor haar groep bepalen wat juist was. Zij moest een moeilijk gesprek voeren met een man die vele jaren ouder was dan zij, vele jaren meer ervaring had en veel beter zijn plek als leider van de familie had verdiend.
Ze schudde haar hoofd. 'Laat maar. Jij hebt de oplossing natuurlijk ook niet.' Wederom deed ze een poging om te glimlachen, maar het was dit keer eerder een grimas. Wat een ellende was het ook.
Inmiddels begon er wat meer leven op de boerderij te komen. De lichten in het huis begonnen aan te gaan en in de stal waar haar groep onderdak had gekregen, begon beweging te komen. Nog even, dan zou ze haar masker als zelfverzekerde leider weer op moeten zetten. Vandaag, beloofde ze zichzelf. Vandaag zou ze met de man des huizes praten. De onzekerheid was erger dan de nervositeit.

Ondanks dat hij zich niet kon verplaatsen in de situatie waar Araya nu in zat, snapte hij wel dat ze het nodig had om te ventileren. Haar gedachten waren niet direct op hem gericht en het leek er ook niet op dat ze antwoord van hem verwachtte. Soms hoefde men ook niet in gesprek te gaan. Soms was het enkel genoeg om de gedachten hardop uit te spreken. In sommige gevallen hielp het als er iemand meeluisterde. Op andere momenten juist niet. Om die reden praatte Adair vaak tegen Momo. De hond kon geen advies geven, maar hij was wel in staat om te luisteren.
‘Het is een verschrikkelijke situatie,’ verzuchtte Adair terwijl hij wat hooi aan de vork prikte. ‘Ik zou willen dat ik je een duidelijk antwoord zou kunnen geven over mijn vader, maar de waarheid is dat ook ik niet weet wat hij zal doen. Voor ons is dit ook nieuw. In ieder geval op deze schaal.’
Ze hadden wel eens een verloren reiziger gevonden, of iemand die gewond was geraakt tijdens een wandeling. Maar nooit mensen die uit de bossen kwamen. Nooit waren hun gasten zodanig gewond geweest zoals zij. Dat maakte de gehele situatie onvoorspelbaar. Zijn vader was geen vreselijke man. Absoluut niet. Maar ook hij had zijn grenzen. Adair wist alleen niet waar ze lagen.
‘Het enige wat ik met zekerheid kan zeggen is dat alle hulp welkom is. Als jullie hier willen blijven, dan zullen jullie moeten werken. In ieder geval degenen die daar toe in staat zijn. Misschien is dat al iets om over na te denken. Wat kunnen jullie voor hem betekenen?’
Hij snapte dat het niet het meest nuttige advies was. Waarschijnlijk had ze het zelf ook al bedacht. En het loste haar grootste probleem niet op: haar zusje. Als Anne voor een lange tijd niet in staat zou zijn om te lopen, dan zou zij hier vast zitten. En Araya dan ook.
‘Maar hij zou iemand die zo gewond is niet aan haar lot overlaten,’ verzekerde hij Araya. Zijn vader was misschien wel tot een hoop in staat, maar daarin niet. Hij zou vast inzien dat hij ze niet zomaar uit de boerderij kon schoppen. In het ergste geval zou hij misschien wel eisen dat ze zouden vertrekken, maar dan zou hij ze de benodigdheden geven om dat te doen. Die gedachte hield hij echter voor zichzelf. Het leek hem dat het Araya niet gerust zou stellen. Eerder het tegenovergestelde.

Toch had Adair nog wel een goede opmerking, of twee zelfs. Hij wist natuurlijk beter waar zijn vader toe in staat was dan zij en het stelde haar gerust dat hij niet dacht dat zijn vader hen van het terrein zou schoppen. Ze ontspande iets.
'Je hebt vast gelijk,' beaamde ze, waarna ze de hooivork in haar hand pakte en deze manoeuvreerde. Ze wilde net in een nieuwe plak hooi prikken, toen ze geluid hoorde buiten. Het klonk een beetje als een hond, maar dan vervormd en wat meer als een grauw. Kort keek ze naar Adair, die haar op datzelfde moment ook een blik toewierp. Het was geen normaal boerderijgeluid, dat was al snel duidelijk.
Snel liepen ze naar buiten, hooivork nog in de hand. Aan het rand van het land, tegen het hek aan, grauwden drie hongerig ogende wolven. Meermaals beukten ze tegen het hout aan, wat uiteindelijk krakend meegaf en doorbrak. In een lichte paniek keek Araya naar Adair, die duidelijk niet goed wist wat te doen. 'Doe iets,' siste ze hem toe. 'Ga je vader halen, of Sebastian. En wapens. Ga!' Dat laatste woord sprak ze met meer kracht uit, maar ze wachtte niet af of Adair deed wat zij hem had opgedragen. De wolven hadden inmiddels door dat ze door het gebroken hek konden en bewogen met snelheid richting een aantal koeien die buiten hadden staan grazen.
Araya wist dat ze veilig was waar ze stond, aangezien het directe erf van de boerderij gescheiden werd van het weiland door nog een tweede hek. De wolven zouden eerst voor de koeien gaan, voordat ze naar haar zouden komen. De woorden van Adair spookten echter door haar hoofd: wat konden zij voor zijn vader betekenen?
De jonge vrouw klemde haar kiezen op elkaar en pakte de hooivork in haar andere hand. Een scheut van pijn trok door haar lichaam, maar niet voldoende om haar te laten stoppen. Met haar goede hand leunde ze op de bovenkant van het hek en ze zette af van de grond, waardoor ze snel over het hek heen kon klimmen. Eenmaal geland aan de andere kant van het hek keek ze geen moment meer om, de pijn had een scheut adrenaline geactiveerd en met een strijdkreet rende ze op de wolven af, de hooivork in de aanslag. Het roestige boerderijgereedschap zou niet voldoende zijn om een wolf te doden, maar ze hoopte dat ze de beesten ermee op afstand zou kunnen houden tot er hulp arriveerde. Tenminste, dat was het doel.
Haar schreeuw had de wolven doen opschrikken. In een normaal geval was dat vaak al voldoende om de dieren bij een kamp weg te jagen, maar het leek erop dat het dit keer anders was. Ze waren graatmager en zo te zien hongerig. Dat was de reden dat ze door het hek heen waren gebroken, dacht Araya. Honger.
Het drietal wendde zich tot haar en zonder te twijfelen haalde ze uit naar de dichtstbijzijnde, die wel terugdeinsde voor haar geïmproviseerde wapen. Een tweede wolf probeerde haar van de zijkant te besluipen. De koeien, die waren inmiddels weggevlucht naar de rand van het weiland, zo ver mogelijk bij haar en de wolven vandaan.
De derde wolf besprong haar. Op het allerlaatste moment rolde Araya aan de kant, waardoor het dier haar op het nippertje miste. Een van de twee andere wolven maakte zich nu ook weer klaar om aan te vallen en Araya gebruikte de hooivork als een speer. Hoe lang duurde het om iemand erbij te halen? Waren die verrekte koeien dit waard?